چرا احساس پیشرفت نمی کنیم
? چرا احساس #پیشرفت نمیکنیم؟
ابتدای بحث باید این #دسته_بندی را مدنظر قرار دهیم که احساسِ پیشرفت با پیشرفت #تفاوت اساسی دارد.
مانند فقر و احساس فقر، ممکن است فرد یا جامعه ای #فقیر نباشد اما احساسِ فقر کند. ممکن است جامعه ای نسبت به سه دهه قبل #پیشرفت کند اما آحاد جامعه احساس پیشرفت نکنند!
همه آمارهای داخلی و بین المللی در مورد وضعیت ایران نسبت به #سه_دهه پیش نشان میدهد در بخش های مهمی مانند بهداشت و سلامت، آموزش و توسعه سواد، قدرت نظامی و امنیتی، گسترش راه سازی، سدسازی و دسترسی روستاها به امکانات پایه نظیر انرژی، سوخت، میزان صاحبخانه شدن مردم، و دهها نمونه دیگر پیشرفت کرده ایم.
اما سوال اساسی اینجاست؛ چرا احساسِ #پیشرفت نمیکنیم؟
بلافاصله در پاسخ میگوییم: چون تورم بالاست، بیکاری در همه خانواده ها وجود دارد و تامین #معیشت سخت شده است!
منتها این پاسخِ درست، قانع کننده نیست، چون پاسخ کاملی نیست!
اولین شرط پیشرفت استمرار و همیشگی بودن آن است، جامعه نمیتواند یک دوره احساس پیشرفت داشته باشد اما با یک بحران همه دست آوردها را #فراموش کند، در نتیجه باید به سمت پیشرفت ثابت و #مستمر حرکت کرد.
در ایران اگر انقلاب مشروطه در سال 1285 را یک مبنا و نقطه عطف تحول به سمت پیشرفت بدانیم، #همیشه بین دولت و ملت یک رقابت و عدم اعتماد وجود داشته است.
دولتها، بیسوادی و فرهنگ ناقص ملت را عامل عقب ماندگی میدانستند، ملت هم دولت را عامل اصلی عدمپیشرفت می پندارد.
بخشی از پاسخ به سوال ابتدایی در همین نکته نهفته است، ایرانی ها #احساس_پیشرفت نمیکنند و هیچ گاه احساس پیشرفت نخواهند داشت، زیرا هر کدام بار و وظیفه پیشرفت را بر دیگری تحمیل میکند.
وظیفه ایجاد پیشرفت را، دولت بر عهده ملت و ملت بر عهده دولت میگذارد، این سیکل کماکان ادامه دارد.
از کجا باید #شروع کرد؟
در ادامه اینمباحث به این سوال میپردازیم که از کجا باید شروع کرد؟
یازده نفر ودو واکنش
? یازده نفر و دو واکنش!؟
برای چند لحظه تصور کنید، اگر روز گذشته با دستور #قوه_قضاییه یا در عملیات #نیروی_انتظامی در کردستان یازده قاچاقچی یا یازده جاسوسِ کُرد زبان از اهل سنت بازداشت، زندانی و یا اعداممیشدند، چه #طوفانی در فضای مجازی برپا میشد؟
#مهناز_افشار توییت میزد و از مظلومیت کُردها کاسبی میکرد!
#زیباکلام و #امیر_جعفری حکومت دینی و اقتدار آن را زیرسوال میبردند.
بی بی سی و #آمدنیوز احساسات اهل سنت را تحریک میکردند که حکومت ایران مذاهب #غیررسمی را با اعدام سرکوب میکند!
جماعت #سلطنت_طلب بفکر آزادی می افتادند، گروههای #حقوق_بشری بیانه میدادند، وزارت خارجه آمریکا وارد گود میشد!
اما براستی، یازده جوانِ کُرد شیعه و سنی در یک شب در راه دفاع از وطن و انقلاب به #شهادت رسیدند، این جماعت ککشان هم نگزید.
این است قدرت رسانه، این است بزرگ و کوچک کردن وقایع، این است بازی با #افکار_عمومی و این است فریب مردم!
همین جماعت سلبریتی اگر #برق یک کنسرتشان قطع شود، عالم را زیر و رو میکنند اما شرافت میخواهد از جوانِ بسیجی مرزدار یادی کنند که…
به بهانه شعبده بازی دل یه فقیر رو شاد میکنه
شغل پیامبران
بارها در روایات تأکید شده است که هیچ پیامبری برانگیخته نشد، مگر کار و زحمت را پیشه ساخته باشد که برای نمونه تعدادی از مشاغل پیامبران بزرگ الهی را یادآور میشویم.
حضرت آدم(ع): کشاورزی و دامداری
حضرت داوود: آهنگری، زنبیلبافی، زره سازی
حضرت مسیح(ع):درودگری (نجاری)
حضرت ادریس(ع): دو زندگی، نوشتن
حضرت نوح(ع): نجاری، باغداری، زراعت
حضرت هود(ع): تجارت و بازرگانی
حضرت ابراهیم(ع):کشاورزی، گوسفند داری و شبانی
حضرت سلیمان(ع): زنبیلبافی، معماری
حضرت موسی(ع): گلهداری (پرورش دام)
حضرت شعیب(ع): گلهداری (پرورش دام)
حضرت لوط(ع):کشاورزی، باغداری
حضرت صالح(ع): کسب و کار تجاری و بازرگانی
حضرت پیامبر اکرم(ص): بنایی، باغداری، مزرعهداری، تجارت و بازرگانی حتی آرد کردن گندم در خانه (مجلسی، 1403 هـ.ق، (ج) 100، ص 56)
منبع: (صدوق، 1390 هـ.ق، ج3، ص 59)
حال سوال این است آیا ائمه اطهار غیر از دعوت مردم به دین شغل دیگری داشته اند؟ ائمه علیهم السلام نیر کار و تلاش می کردند و در منابع بسیاری از جمله : محدث نورى، مستدرکالوسائل، ج 13، ص 25، مؤسسه آل البیت (ع)، قم، 1408 هـ ق. کلینی، کافی، ج 5، ص 76، اسلامیة، تهران، چاپ دوم، 1362ش. علامه مجلسى، بحار الأنوار، ج 47، ص 56، 99، مؤسسة الوفاء بیروت - لبنان، 1404 هـ ق؛ خسروى، موسى، زندگانى حضرت امام جعفر صادق (ع) ص 42 و 43، تهران، چاپ دوم، 1398ق. بحار الأنوار ، ج 47، ص 340؛ زندگانى حضرت امام جعفر صادق (ع)، ص 287. بحار الأنوار ، ج 47، ص 56، 99؛ زندگانى حضرت امام جعفر صادق (ع)، ص 42 و 43. اخوان حکیمی، الحیاة، احمد آرام، ج 5، ص 477. دفتر نشر فرهنگ اسلامى، تهران، چاپ مکرر، 1380ش. و… به این مهم اشاره شده است.
حتی با گذری در زندگی علمای قدیم درمی بابیم که در قدیم علمای شیعه شغل داشتند و از این طریق معیشت خود و خانواده خویش را به دست میآورند، اما درس هم میخوانند، اصلا انسان های عارف و عالمی بودند که طلبه نبودند و تبلیغ دین هم می کردند، آن هم نه با وعظ و خطابه، بلکه با عمل و رفتار .
طلبگی شغل نیست، توفیق عبادت است ، توفیق بندگی خالصانه برای خداست، راهی است برای عاقبت به خیر شدن، اینکه عده ای فکر می کنند طلبگی شغل است آن هم شغلی پر درآمد سخت دراشتباهند، طلبه ای که در کنار تحصیل علم منبع درآمدی نداشته باشد و بخواهد از راه تبلیغ دین کسب درآمد کند، راه به جایی نخواهد برد…
#طلبه_نوشت
#یادداشت_روز
#درد_و_دل_های_طلبگی